خبرگزاری حوزه | نهمین ماه قمری، ماه مبارک رمضان موسوم به ماه خدا، ماه میهمانی خدا، ماه برکت، مغفرت و تهذیب نفس است؛ ماهی که روزها و شبهایش از تمام روزها و شبهای ایام سال افضل است.

در این ماه بر سر خوان گسترده‌ی الهی میهمان‌ هستیم، غفران الهی می‌بارد و لقاءالله نتیجه‌ی این ضیافت‌ الله خواهد بود.

انسانهای مومن در این ضیافت الهی می‌توانند بهتر از هر زمان دیگری خود را به قادر مطلق نزدیک کنند؛ یکی از اعمالی که این قرابت را تسهیل می‌کند روزه است؛ روزه عبادتی عاشقانه، خالصانه و زاهدانه است که در این ماه بر مسلمانان واجب شده است.

آیات شریفه‌ی ۱۸۵- ۱۸۳ سوره‌ی مبارکه‌ی بقره این موضوع را به خوبی تبیین می‌کند.

 روزه یکی از مهمترین اعمال عبادی و بخشی از هویت مسلمانان در جهان امروز بر شمرده شده است؛ عبادتی که در همه‌ی شرایع پیشین سابقه داشته و حتی قبایل بدوی نیز جهت پاک‌ کردن گناهان و راندن شیاطین از خود یا برای به‌دست آوردن خشنودی خدایان خود، روزه می‌گرفتند. اعراب جاهلی نیز نوعی روزه و امساک را به عنوان عبادت و تنزه باور داشتند.

 روزه در قرآن کریم به لفظ و بیان «صوم» و «صیام» آمده است؛ صوم در فتح اول در لفظ به معنای باز ایستادن از خوردن و روزه داشتن  و در شرع عبارت است از امساک مخصوص و آن امساک از خوردن و آشامیدن و جماع است از صبح تا مغرب با نیت خالص.

روزه‌داری زکات بدن محسوب می‌شود و آدمی با روزه، خوی و خصلت فرشتگان را پیدا می‌کند؛ چرا که خود را از طعام ظاهری محروم می‌نماید و به طعام ذکر و تسبیح و تهلیل می‌آراید.

روزه‌ی ماه مبارک رمضان سپر آتش جهنم است؛ سلطان العارفین، امیرالمومنین علیه‌السلام، در خطبه‌ی ۱۱۰ نهج البلاغه روزه‌ی ماه مبارک رمضان را سپری برابر عذاب الهی دانسته‌اند.

در این ماه مؤمنین به صفات الهی متخلق می‌شوند؛ به این معنا که از غیبت کردن، تهمت زدن، دروغگویی، فحش، ناسزا و اهانت دست می‌کشند و تنها رضای الله را می‌جویند، در واقع شیاطین در این زمان به زنجیر کشیده می‌شوند. در این ماه خجسته فرصتی دست می‌دهد تا روزه‌داران خود را در اقیانوس بیکران عفو و بخشش الهی شستشو دهند، پاک و مطّهر گردند و  همانگونه که  بی‌آلایش بدنیا آمده‌اند، دوباره با جسم و روحی منزه از هرگونه ناپاکی و آلودگی به حضور باری‌تعالی بازگردند. با گرسنگی و تشنگی، فروتنی و صبوری را تمرین می‌کنند، جسم و روح خود را سبکبال نموده و قابلیت عروج آن را فراهم می‌نمایند.

 روزه در پیشگاه خداوند حبس کردن نفس است از هوا و هوس؛ چرا که روزه، نفس را از شهوت طعام و شراب بازمی‌دارد.

صوم نفس والاتر و بالاتر از تنها تحمل گرسنگی و تشنگی و عبادت ظاهری است، عمق عبادت روزه این است که نفس و دیگر اعضا را از ارتکاب هر گناه صغیره و کبیره باز دارد و به ذکر و تسبیح خداوند مشغول گرداند.

اگر انسان‌ها در این مسیر بکوشند که نفس خود را از هرچه غیر خداست رها سازند و جوارح خود را از اعمال ناشایست باز نگاه دارند، آنگاه رزق معنوی خود را کسب می‌کنند.

اگر روحمان را به طعام‌های معنوی عادت دهیم و از طعامهای شهوانی باز داریم کامیاب خواهیم شد؛ با این گرسنگی‌ها، به یاد گرسنگی و تشنگی قیامت می‌افتیم و اخلاص ما بندگان در معرض امتحان قرار می گیرد.

بسیاری از گناهانی که ما انسان ها مرتکب می شویم، ناشی از همین دربند بودن نفسانیات و شهوات است، شهوت ثروت، شهرت، زیبایی ظاهر همچون هیزمی است که جان و تن انسان را به مانند گلوله‌ی آتش می‌کند و آن آتش فرو ننشیند تا خداوند او را بسوزاند.

پس در این امساک راز و رمزهایی نهفته است، چشم‌پوشی از اتساع و افزون‌طلبی، کسر شهوات، قطع علایق بشری، ترک ماسوی‌الله و در نهایت منکوب کردن شیطان و همان شهوات نفسانی و دست‌یابیدن به باطن و ژرفای روزه که همان ریاضت و تزکیه‌ی نفس  است، از آثار و برکات این عمل عبادی خاص محسوب می‌شود.

 به برکت این ماه روزنه‌های چشمه‌ی دلمان به نور اشراق احدیت گشوده می‌شود و به مراتب تخلق به صفات الهی نائل می‌آییم  و چه احساس زیبا و شیرینی خواهد بود رسیدن به معشوق.

طاهره کنگازیان